Dat het deze rond deze tijd van het jaar nog slecht weer kan zijn bewezen de marathons vorig jaar meer dan eens.
In 2013 werd de Cimes de Waimes mijn eerste marathon ooit. Ik stond een beetje bang aan de start van de 65km en rondde die heel goed af met een 19e plaats overall. Ik startte tussen de goeie mannen in de eerste box en kon altijd een mooi tempo ronddraaien.
Dit jaar zou de conditie eerder een vraagteken zijn. Mijn laatste jaar op school en eindwerk dwingen de trainingen af en toe wat terug. Maar aan de start van deze 2014 editie blijkt al snel dat de zon vandaag zeker van de partij is. Echter heb ik wel moeten inboeten aan een goeie startpositie...
Dat laatste wreekt zich onmiddellijk. Na het startschot van onze wave (een halfuur na de eerste) nam ik al snel de leiding en vormde met twee andere bikers een klein kopgroepje. Na tien minuten hadden we echter al de tragere renners van de voorgaande wave al te pakken. Vanaf dan begon de file... Het parcours was ook ongelukkig gekozen om in het eerste halfuur al vrij veel singletracks te steken, en weinig klimwerk, in tegenstelling tot vorig jaar om het pak wat uit te dunnen.
Door de file wordt deze marathon eerder een fartlektraining. Een goeie tijd zou er al niet meer in zitten. Jammer, want ik voel dat de benen echt wel goed zijn.
De kilometers vorderen en het fileleed vermindert stilaan, maar inhalen blijft een must.
Wanneer we na de splitsing van de 65km en 85km opnieuw op het gemeenschappelijke parcours komen, halen de eersten van de langste afstand me net in. Joris Massaer en co vlogen iets te snel, maar van zodra nummer 5 en 6 me voorbijgaan kan ik wel aanpikken. In het wiel van Micha van den Eynde vlieg ik afdalingen naar beneden als nooit ervoren. Op de hellingen en vlakke stukken doe ik wat kopwerk. Zalig om toch even het gevoel van de kop van de wedstrijd te proeven.
Eens gefinished wordt ik als 68e in de uitslag gezet. Jammer. Maar er komt revanche!
Achteraf vergelijk ik enkele segmenten op strava eens met vorig jaar. In 2014 reed ik de hellingen stuk voor stuk sneller op, maar door de filestukken heb ik veel tijd verloren. Volgend jaar een UCI-licentie nemen, dit geeft recht op een plaats in de eerste startbox.
Maar ik heb absoluut genoten. Prachtig biken met panoramische uitzichten, en bovendien mooi weer. Meer kan ik niet wensen! En ik was natuurlijk ook blij om in de C-bear jersey te rijden.