Begin 2012 schreef ik me in voor de Nisraman, een wedstrijd met een afwijkend verloop: 1km zwemmen, 42km op de koersfiets gevolgd door 18km mountainbike en 10km trailrunning als afsluiter. Toen wist ik nog niet wat me te wachten stond... De laatste week voor de wedstrijd had ik het door combinatie werk/training vrij druk, en werd er wat tijd bespaart op de nachtrust, en dat heb ik de dagen voor de wedstrijd niet meer kunnen inhalen. Een dag voordien zou ik het loop-, en fietsparcours eens gaan verkennen, maar door omstandigheden kwam ik veel later dan gepland aan. Pas om 23u arriveerde ik in het hotel (in Houffalize, MTB paradijs!). De wekker stond ingesteld om 5u, zodat ik mijn ontbijt goed zou kunnen verteren voor het zwemmen 3u later (We leren uit fouten: EK Cross Tri, misselijk...). Om 8u 's morgens was het dan zover, het startschot van de eerste Nisraman werd gegeven. Ik stelde me redelijk vooraan op in het pak en kon me in de eerste hondertal meters in het tweede groepje nestelen. Dat groepje moest ik helaas laten gaan, mijn turbo wou precies niet meer aanslagen... De vooropgestelde 1km werden er uiteindelijk ongeveer 1,3. Niet zoveel verschil, maar ik voelde het wel. Alsvolgt sprongen we de koersfiets op, reden we de wisselzone uit en konden we onmiddellijk beginnen aan de eerste klim van de dag. 3km lang, en gemiddeld 5% omhoog. Al van in de eerste meters voelde ik dat de benen wel goed waren. Ik probeerde wel een hoge cadans aan te houden met oog op de nog vele klimmetjes en het MTB onderdeel later. Zo haalde ik al snel Jef Dams en heel wat andere atleten in. Op het einde van de eerste ronde mis ik helaas een afslag, waardoor ik -volgens de garming log-file- een 5-tal minuten verlies. Alle atleten die ik voordien had ingehaald moest ik nu opnieuw voorbijgaan. Dat lukte wel aardig, maar de voorsprong die ik had was wel helemaal verdwenen. In de tweede ronde had ik nog steeds goeie benen, enkel op de mur de Maboge  merkte ik dat het net iets trager ging dan de eerste keer.           Ongeveer 1000 hoogtemeters, en twee ronden later bereiken we opnieuw de wisselzone en ruilden we de koersfiets in voor de mountainbike. In de eerste helft haalde Dams me al snel in, waarna ik hem moest laten gaan op de technische stroken. Ook moesten we tweemaal de ourthe oversteken, en een helling waar we de fiets op onze rug namen om zo naar boven te klauteren. Zalig!         Na het zeer zware mountainbike parcours (15,6 km/u gem, en een kleine 1000 hoogtemeters) begonnen we aan de laatste 10km trailrun. Dit parcours was ook steeds op en af, met de bijhorende technische moeilijkheden. Takken, bomen, gladde ondergrond... Na enkele kilometers begon mijn knie toch stilaan wat tegen te spartelen. (in de week voor de race met mijn knie tegen een trap gevallen) Net voor halfweg geraakte ik ook steeds moeilijker vooruit, ik was gewoon kapot. De laatste vijf kilometer waren nog zeer zwaar! Er zijn maar 7 atleten die de 10km onder het uur uitliepen, dat zegt genoeg! Na 4h15' bereikte ik de finish, op een 25e plaats (cat). De vijf verloren minuten tijdens het fietsen hadden me ongeveer een kleine tien plaatsen hoger doen eindigen, maarja, 'als, als, als,...' Wouter vander Mast overklaste de tegenstand (Net als in Valkenburg, en ook HU24 winnaar van de 70.3 Ironman in Antwerpen, en daarmee gekwalificeerd voor het WK). Rob Barel eindigde 2e (levende legende), en Wouter Moreel derde. Ikzelf eindigde iets achter een van de topfavorieten Hannes Cool (BK halve triatlon). Martijn Dekker 4e (NK sprint tri), Tim Brydenbach werd 5e (winnaar tri Aarschot, BK lange afstand 2011), 7e Louis Mathieu (3e grand raid 2011) en 16e Jef Dams. Het was zeker een mooie race, ik heb er echt van genoten, en genoeg afgezien! Deze wedstrijd was bedoeld om eens te zien hoe ik het er van af bracht op de langere wedstrijden, met oog op volgend seizoen. Op de laatste loopkilometers na ging me dit dus wel vrij goed af. Enkel het zwemmen is nog een enorm werkpunt, maar dat komt in orde... Thanks to coach Jesse. Ik was oorspronkelijk nog van plan om in Houffalize nog een beetje los te rijden op het MTB parcours, maar dat heb ik toch maar niet meer gedaan... De officiële aftermovie van de Nisraman:

Een jaartje vroeger dan gepland -vooral dankzij de niet zo verre verplaatsing- heb ik toch deelgenomen aan het Europees Kampioenschap Crosstriathlon in Den Haag, NED. De dagen vooraf de wedstrijd liepen al niet van een leien dakje, een zware verkoudheid gooide roet in de laatste trainingen en de (mentale) rust. Zaterdagochtend -de dag van hét startschot- had ik de verkoudheid door wat huis-, tuin-, en keukenmiddeltjes al voor een groot deel verholpen, maar dan kwam er een ander probleempje aankloppen: een protesterende maag. 's Middags kreeg ik mijn eten niet echt binnen, en stond ik dus ook niet volledig fris aan de start. In de voormiddag verkende ik nog het loop-, en fietsparcours. Dat eerste leek me zeker goed doenbaar. Enkele hellinkjes, veel zand en een strook wind mee. In het fietsgedeelte zaten enkele afdalingen op een houten trap, die er door de hevige regenbuien in de loop van de dag enorm glad bij lag. Voor de rest was zand een trefwoord, en enkele hellingen met bijhorende afdalingen. Zo'n strandrace draagt zeker niet mijn voorkeur, geef mij maar het échte mountainbikewerk zoals in Valkenburg in april. Net voor de start nog even dag gezegd aan Jim Thijs (vorige week nog 7e in Xterra Xonrupt, profi!) die ging supporteren voor de Belgen (Kris Coddens, en Tim van Daele). Om 16u werd het startschot gegeven voor de elite en U23 atleten. Enkele meters spurten tot in de zee, daar weerstand bieden tegen de krachtige golven tot we diep genoeg waren om aan het zwemmen te beginnen. Dat verliep echt niet vlot, ik raakte maar zeer moeilijk in een goed ritme. Ook werkte mijn maag niet echt goed mee, al deden de liters zeewater daar al geen goed aan... :)   Eens we het water uit waren, sprongen we de fiets op. Na de wisselzone volgde er een lichte helling waar ik al direct merkte dat ik niet op volle vermogen kon draaien. De houten trappen lagen er ondertussen wel droog bij, maar in het zand ben ik toch een paar keer tegen de grond gegaan. Ook in de rest van het parcours maakte ik veel technische fouten, en draaide het gewoon nooit echt goed. Kracht, snelheid en techniek was ik precies ergens verloren geraakt onderweg naar Nederland.   In de hoop dat het tijdens het lopen zou beteren kwam ik na een helemaal alleen gereden fietsnummer weer de wisselzone in. Maar al snel merkte ik dat het niet veel beter ging in het lopen. Elke stap die ik zette deed mijn maag keren. Een goeie loopsnelheid kon ik nooit ontwikkelen, en op de hellingen had ik ook geen kracht. Serieus teleurgesteld door het wedstrijdverloop dus. Ik ben uiteindelijk als 10e U23/belofte gefinished. Tijdens de wedstrijd dacht ik enkel nog maar aan stoppen, zodat finishen op zich al een doel werd... In totaal heb ik minstens 20' verloren, zodat ik -in een normale dag- zeker meer vooraan zou hebben meegestreden. Kris Coddens werd knap 2e elite, Tim van Daele finishte helaas niet. Volgend jaar wordt in Den Haag het WK georganiseerd, dan zal ik laten zien wat ik ècht waard ben... Maar eerst komt er de Nisraman binnen twee weken, met een ècht mountainbikewaardig parcours. Dan volgt er een wedstrijdpauze, en in september normaal gezien het BK Crosstriathlon. Fotogallerij: [gallery]