Na heel wat bloed (kleine valpartijen), zweet (de vele trainingen door Jesse), en tranen (de harde trainingen en het extra werk met de whereabouts) kwamen we in juni met een goeie -bijna top- vorm als eerste over de meet in Vieilles Forges. De conditie zat dus goed! Echter liep ik daar een stressfractuur op op mijn middenvoetsbeentjes van mijn rechtervoet. Verdict: zes weken niet meer lopen. Echter was het EK nog maar drie weken ver af...
In januari hoorde ik dat ik met de elite mocht meestrijden op het Europees Kampioenschap Crosstriathlon te Schluchsee, Duitsland. Dat ik al mocht meedoen bij de elite vond ik al positief, want met Kris Coddens, Jim Thijs, Tim van Daele en Rob Woestenborghs had België al vijf heel sterke atleten, en zelfs podiumkandidaten (Coddens vorig jaar 1e en Thijs 3e).
Na heel wat bloed (kleine valpartijen), zweet (de vele trainingen door Jesse), en tranen (de harde trainingen en het extra werk met de whereabouts) kwamen we in juni met een goeie -bijna top- vorm als eerste over de meet in Vieilles Forges. De conditie zat dus goed! Echter liep ik daar een stressfractuur op op mijn middenvoetsbeentjes van mijn rechtervoet. Verdict: zes weken niet meer lopen. Echter was het EK nog maar drie weken ver af...
1 Comment
Na de overwinning in Vieilles Forges heb ik een kleine blessure opgelopen aan de voet. Een stressfractuur op twee middenvoetsbeentjes, op de rand van een breuk. Als resultaat daarvan mocht ik niet meer lopen. Zwemmen en fietsen mocht wel, al was dat toch met enige voorzichtigheid... Aangezien deze XTERRA toch een hoofddoel was, samen met het EK van binnen 2 weken zat het mentaal toch even wat minder. Ik had mezelf voorgenomen indien ik me in de top 3 bevond na het fietsen, dat ik het risico zou nemen, en de wedstrijd zou uitlopen, omdat podium echt wel het doel was. De wedstrijd zelf verliep goed. Ik kwam als 12e uit de eerst wisselzone na het zwemmen, waar ik zeker wel tevreden mee ben. In de eerste MTB-kilometers - die enkel omhoog liepen - kon ik heel wat tegenstanders inhalen, zodat ik na het fietsen in vijfde positie lag. Met de nummer vier vlak voor me, waarna er wel een iets groter gat was tussen de eerste drie koplopers, maar niet onoverbrugbaar. Met dat in gedachte vertrok ik toch voorzichtig aan de eerste loopkilometers, die ik pijnvrij kon afleggen. Ik kon mijn voorloper goed volgen, zonder echt moeite te doen, het podium lag dus wel binnen handbereik. Maar achter me kwam nummer zes dichterbij, en begon ik toch te denken aan wat ik vooraf gezegd had met het oog op het EK. Na ongeveer 2-2,5km stap ik toch uit de race. Helaas. Een moeilijk moment, maar misschien wel het verstandigste... Ondanks dat houd ik er wel een goed gevoel aan over. De drie onderdelen verliepen vlot. Eerst en vooral het zwemmen, waar ik heel wat trainingen extra heb aan gespendeerd, en dit loonde. Op de mountainbike reed ik ook weer net wat sterker dan vorig jaar, al was het moeilijk vergelijken op een gewijzigd parcours. En tenslotte kon ik aardig goed lopen, ondanks de blessure. Voor 2km. Hopelijk kan ik in de volgende week toch enkele looptrainingen afwerken, op het EK zijn het immers 10 loopkilometers... Na de XTERRA in Frankrijk trok ik door naar Italië om daar nog wat leuke mountainbikekilometers te rijden, en 60wedstrijdkilometers in de Dolomiti Superbike. Een niet technische, maar heel mooie MTB-marathon in de Italiaanse Dolomieten.Na een snelle race met toch de nodige hoogtemeters (1800hm) eindigde ik als 12e elite. Ik mocht starten tussen dé wereldtop (Alban Lakata (huidig WK), Roel Paulissen (ex-WK 2008 & 2009) en Illias Periklis (ex-WK 2014), die ik maar nipt kon volgen bergop, maar waar ik me iets te veel heb opgeblazen. De rest van de race verliepen goed, maar op de lange hellingen moest ik toch wat tijd prijs geven. Ondertussen geen last meer van de voet, maar ook nog niet gelopen... Laatste week tot het EK Crosstriathlon in Schluchsee, Germany! |
Categories
All
Archives
November 2021
|