Een jaartje vroeger dan gepland -vooral dankzij de niet zo verre verplaatsing- heb ik toch deelgenomen aan het Europees Kampioenschap Crosstriathlon in Den Haag, NED. De dagen vooraf de wedstrijd liepen al niet van een leien dakje, een zware verkoudheid gooide roet in de laatste trainingen en de (mentale) rust. Zaterdagochtend -de dag van hét startschot- had ik de verkoudheid door wat huis-, tuin-, en keukenmiddeltjes al voor een groot deel verholpen, maar dan kwam er een ander probleempje aankloppen: een protesterende maag. 's Middags kreeg ik mijn eten niet echt binnen, en stond ik dus ook niet volledig fris aan de start. In de voormiddag verkende ik nog het loop-, en fietsparcours. Dat eerste leek me zeker goed doenbaar. Enkele hellinkjes, veel zand en een strook wind mee. In het fietsgedeelte zaten enkele afdalingen op een houten trap, die er door de hevige regenbuien in de loop van de dag enorm glad bij lag. Voor de rest was zand een trefwoord, en enkele hellingen met bijhorende afdalingen. Zo'n strandrace draagt zeker niet mijn voorkeur, geef mij maar het échte mountainbikewerk zoals in Valkenburg in april. Net voor de start nog even dag gezegd aan Jim Thijs (vorige week nog 7e in Xterra Xonrupt, profi!) die ging supporteren voor de Belgen (Kris Coddens, en Tim van Daele). Om 16u werd het startschot gegeven voor de elite en U23 atleten. Enkele meters spurten tot in de zee, daar weerstand bieden tegen de krachtige golven tot we diep genoeg waren om aan het zwemmen te beginnen. Dat verliep echt niet vlot, ik raakte maar zeer moeilijk in een goed ritme. Ook werkte mijn maag niet echt goed mee, al deden de liters zeewater daar al geen goed aan... :) Eens we het water uit waren, sprongen we de fiets op. Na de wisselzone volgde er een lichte helling waar ik al direct merkte dat ik niet op volle vermogen kon draaien. De houten trappen lagen er ondertussen wel droog bij, maar in het zand ben ik toch een paar keer tegen de grond gegaan. Ook in de rest van het parcours maakte ik veel technische fouten, en draaide het gewoon nooit echt goed. Kracht, snelheid en techniek was ik precies ergens verloren geraakt onderweg naar Nederland. In de hoop dat het tijdens het lopen zou beteren kwam ik na een helemaal alleen gereden fietsnummer weer de wisselzone in. Maar al snel merkte ik dat het niet veel beter ging in het lopen. Elke stap die ik zette deed mijn maag keren. Een goeie loopsnelheid kon ik nooit ontwikkelen, en op de hellingen had ik ook geen kracht. Serieus teleurgesteld door het wedstrijdverloop dus. Ik ben uiteindelijk als 10e U23/belofte gefinished. Tijdens de wedstrijd dacht ik enkel nog maar aan stoppen, zodat finishen op zich al een doel werd... In totaal heb ik minstens 20' verloren, zodat ik -in een normale dag- zeker meer vooraan zou hebben meegestreden. Kris Coddens werd knap 2e elite, Tim van Daele finishte helaas niet. Volgend jaar wordt in Den Haag het WK georganiseerd, dan zal ik laten zien wat ik ècht waard ben... Maar eerst komt er de Nisraman binnen twee weken, met een ècht mountainbikewaardig parcours. Dan volgt er een wedstrijdpauze, en in september normaal gezien het BK Crosstriathlon. Fotogallerij: [gallery]
0 Comments
Leave a Reply. |
Categories
All
Archives
November 2021
|