Nadat ik twee jaar geleden de korte afstand heb gewonnen, en er vorig jaar tweede werd, zou ik dit jaar op de lange afstand starten... 1k zwemmen - 40km koersfiets - 17km MTB - 10km trailrun. Een stevige wedstrijd van ongeveer 4u.
Vooral op de koersfiets en in de trailrun zou ik het meeste tijd verliezen. Het zwemmen en mountainbiken ging vrij vlot. Ik eindig 24e met een gemengd gevoel.
Een week later is het opnieuw XTERRA time! Deze keer niet van de Europa-tour, maar Germany tour. Een heel mooie locatie in het Vulkaneifel gebied zorgde voor een knappe wedstrijd.
Ik had er een vrij constante wedstrijd; het mountainbiken ging vlot. Het parcours was nog redelijk pittig maar niet heel technisch, met de nodige korte en minder korte hellingen.
Het zwemmen en lopen vlotte iets minder dan verwacht, maar in lijn met vorige races. Vooral het lopen zou nog iets beter moeten, maar dit had ik op voorhand iets onderschat. We hadden slechts een deel van het loopparcours verkend op voorhand, waarbij we net het zwaarste deel gemist hebben. Daardoor heb ik in het fietsonderdeel misschien net té veel krachten verspeeld.
Maar finaal ben ik tevreden met een 11e plaats!
Mijn vijfde deelname aan deze mooie offroad triatlon aan het Lac de La Gileppe zou toch eens goed mogen verlopen na enkele slechte resultaten.
Een vrij goede zwembeurt gaf me al goed vertrouwen dat het dit jaar wel eens zou lukken. Maar dat gevoel werd snel de kop ingedrukt.
Op de mountainbike kon ik nooit doorgaan, ik was op achtervolgen aangewezen, en zelfs dat lukte amper. Ik maakte redelijk wat foutjes en ontbrak een echte punch.
Maar niet getreurd, ik ging nog redelijk goed vooruit en kon de schade enigszins beperken. Hopen op een goede run!
Maar dan werd het helemaal slecht. De eerste kilometers vlotte behoorlijk goed, maar dan ging het licht stilaan uit. Het was afzien tot aan de finish. Teleurgesteld. Verdriet. Tranen. Onbegrip.
Dit is niet waarvoor ik train. Waarom wilt het hier nooit lukken?
In april in de offroad triatlon van Spa zijn alle factoren bijna identiek en daar lukt een topprestatie bijna altijd.
Lichaam even laten rusten, om er dan weer in te vliegen!
Het laatste deel van het seizoen, met nog enkele mooie wedstrijden in het vooruitzicht!
Jeumont is het begin van het einde.
Het is september en het Europese triatlonseizoen loopt stilaan op z'n einde. Ik start er met ambitie. Ik kende het parcours, en het lichaam zou ondertussen helemaal uitgerust kunnen beginnen aan het laatste wedstrijdluik.
Het zwemmen verliep toch wat moeizaam, maar zeker niet slecht. Ik ging moeilijk vooruit, en ontbrak een paar goeie armen.
Eens op de mountainbiken moeten we vier ronden afleggen, waarin er nooit echt een rustpauze zit, op een uitdagend parcours.
De eerste kilometers vlotte aardig goed, ik haalde al snel heel wat voorlopers in, en kon richting de top 10 rijden.
Maar op km 5 wou ik zo graag een 'onmogelijk' bergje oprijden. Ik schakel net een tandje teveel tegelijk, en *knal* ketting over. "Verdomme. Nu was ik goed bezig..."