3 augustus heb ik de Ischgl Ironbike meegereden. De middelste afstand was goed voor 48km en 2500 hoogtemeters.
Om 8u30 gingen we van start voor een eerste rondje achter de politiewagen door de smalle baantjes in Ischgl. Een slechte startpositie zorgt ervoor dat ik redelijk ver moet starten, en dus in de eerste kilometers heel wat gehinderd wordt en moeilijk mijn eigen tempo kan rijden.
De eerste 2 klimmen reed ik met de handrem op, zodat ik nog genoeg jus in de benen overhoud voor later. Dit lukt aardig goed, en na een mooie afdaling komen we opnieuw in Ischgl aan om te beginnen aan de laatste maar tevens zwaarste klim van de dag. Het plan was om eerst rustig te beginnen, en halverwege het tempo toch omhoog te schroeven. Een klein detail was dat de start zelf al op 1600m hoogte lag en we moesten ongeveer 1000m klimmen op deze laatste berg, dus zuurstof was niet talrijk meer aanwezig. Gezien ik nog maar een kleine twee dagen op deze hoogte was, was ik dit ook niet meer gewoon en lukte de tempoversnelling halverwege niet meer. Eenzelfde tempo blijven rijden was al zwaar genoeg. de laatste km werd dan nog een stuk steiler, maar van zodra we boven aankwamen moesten we enkel nog afdalen richting de finish. Die afdaling was mooi, steil, snel en enorm technisch. Op een bepaald stuk moesten we van de fiets, anders werden we gedisqualificeerd. Echt recupereren zat er niet meer in, zo'n afdalingen zijn nog steeds intensief.
Met een 17e eindtijd kom ik dan uiteindelijk de finish over. Helemaal kapot, maar enorm genoten.
De rest van de week hebben we nog goed getraind, genoten van de mooie panorama's en het goede weer.