In de Franse Ardennen werd er gestreden om de titel 'Championnat de Champagne Triathlon Vert'. 1km zwemmen, met een Australian exit, gevolgd door 20km techniciteit en genieten op de MTB, en een 8km zware trailrun als afsluiter.
Het zwemmen vlotte voor geen meter, ik kwam ergens halfweg het pak uit het water geklommen. Op de fiets maakte ik dan traditiegetrouw heel wat plaatsen goed. Maar toch ontbrak de turbo om te knallen op de hellingen. Vooral de laatste kilometers werden lastig.
De afsluitende loopproef werd niet veel beter. De eerste ronde was afzien, maar in de tweede ronde kwam de snelheid terug, en kon ik zo de schade toch wat beperken.
Een 12e plaats overall. Het waren natuurlijk enkele zware weken (en maanden) voordien, met examens, eindwerk en weinig slaap. Ontevreden ben ik dus zeker niet, en ik heb er enorm van genoten. Prachtwedstrijd!
De zwaarste en misschien ook wel de mooiste marathon in België. Ik ging voor de kortste afstand, zijnde 65km met net geen 2000hm. Ook deze marathon kwam ik uit voor team C-bear!
Hoe de organisatoren tegenwoordig de startvolgorde bepalen is mij een raadsel... Ik stond nog maar eens in een startbox op de derde rang. Na het startschot volgde direct een stevige startklim zoals elke marathon er eentje zou moeten hebben (hint @ Cimes de Waimes). Hierdoor wordt het hele peleton wat uit elkaar getrokken en wordt de filevorming wat vermeden. Maar in de derde startbox heb je sowieso prijs. Geduldig afwachten, en hopen dat je niet te veel tijd verliest. Eens we daar door waren, werd het leuk. En technisch. En zwaar.
In de afdalingen nam ik zeker geen risico's. Op de hellingen des te meer. Het ging goed vooruit. Rond km40 kwamen de eerste mannen van de lange afstand opnieuw op het parcours, waarna ik een tijd lang met Kris Henderieckx samen rondreed. Totdat ik een geluid hoorde waar elke biker nachtmerries van heeft. Pssjjjjjttt... Ik was vooraan lekgereden. Damn it. Niet te veel tijd verloren gelukkig, en nadien toch iets voorzichtiger gereden over de rotsige stukken. Ik reed binnen als 67e, en dat gaf me een middelmatig gevoel. Het was alleszins beter dan vorig jaar (100e, maar met valpartij), maar ik weet dat beter zeker mogelijk is. Trek even een kwartier van mijn tijd af, en je komt uit op een top20. Volgende editie...
Het weer zat ons vandaag echt wel mee! Wat is het toch een prachtige streek.
Deze keer stond er weer een offroad triatlontje op het programma. 500m zwemmen, 20km MTB en 5km trailrun, en tevens het Waals kampioenschap, net voor de Franse grens in het Ardeense Couvin.
De zwemproef ging redelijk goed. met een 26e tijd kwam ik T1 binnen waar ik de wetsuit kon inruilen voor de MTB. Hier kregen we al snel een eerste helling te verduren, en dat ging vlot, de inhaalrace was begonnen.
De regen maakte er wel een glad parcours van. Dus met een ingecalculeerde voorzichtigheid knalde ik vooruit. Net als twee weken geleden waren de parcoursbouwers hier ook niet te voorzichtig omgesprongen met techinsche stukken.
Ik kwam als vijfde opnieuw in de wisselzone, net achter Paul Bara die later nog een bronzen medaille in de wacht zou slepen.
De eerste kilometers gingen niet soepel, maar stap voor stap kwam de snelheid weer op gang. Helaas had Brice Vansteenland me bijgehaald (werd 6e) en Glenn Valentin (7e). Dus werd ik finaal achtste. Eerst een slecht gevoel over de wedstrijd. Een vijfde plaats laten liggen. Maar de lopers die me hebben ingehaald waren oprecht sterker.
Wout Moreel wint, net voor Louis Mathieu en Paul Bara. Niki Devoldere en Loïc Stevenin vervolledigen de top 5.
Deze drie races geven me toch wat vertrouwen naar de eerstvolgende wedstrijd. De XTERRA van Frankrijk!